“Hello Amsterdam, how you doing?” Een gillende menigte geeft antwoord. James Morrison heeft net een geweldige entree gemaakt met het liedje “Beautiful Life”. Ik sta ergens vooraan en gil net als de rest van de uitverkochte Heineken Music Hall de longen uit mijn lijf. Intussen veeg ik de tranen weg uit mijn ooghoeken. Jankerd die ik ben.
Het besef dat ik James nu eindelijk live zie en hoor is overweldigend. James neemt iedereen mee in zijn muziek. Hij laat de menigte stil worden en uiteindelijk meezingen tijdens een acoustische versie van het nummer “Broken Strings”, hij laat de zaal losgaan bij “Wonderful World” en “Slave To The Music”. Het is echt ongelofelijk, de energie spat er vanaf. Het maakt veel indruk op me: weken, maanden naar uitgekeken. De liedjes waar ik ‘s avonds mee in slaap val, nu helemaal live.
Tussendoor leuke opmerkingen met dat heerlijke Britse accent van ‘m. (“Well, sometimes I’m driving in my car. Yes, in my own car. I don’t need a taxi, I’m hardcore! Anyway, yes, sometimes I’m listening to my own CDs while driving in my car. Yeah, I know it’s kinda weird. And my daughter, she’s here by the way, always says ‘dad, noooo, stop it’!”) Luid gejoel tot gevolg. Daarna grijpt hij zijn gitaar weer en geeft zich voor de volle honderd procent.
Het concert is in één woord geweldig. Ik beschouw de avond als een van de mooiste uit mijn leven. En wat straal ik als hij mijn kant op kijkt. Ik incasseer een dikke vette glimlach. Dit concert ga ik nooit meer vergeten. Over glorious feelings gesproken.