Je hebt van die films waarbij je je afvraagt waarom die geen Oscar krijgen. Of waarom die überhaupt zo weinig aandacht krijgen. De film Machine Gun Preacher (2011) is er zo één uit: hij toont de harde werkelijkheid in Soedan, waar kinderen lijden onder de terreur van Kony. En deze is gegoten in een variant waarvoor je niks hoeft te doen: alleen achterover te leunen met een zak chips. Maar na twee uur kijken is het tijd dat je je ogen opendoet.  Continue reading →